Во мрачен тоалет кој мириса на свежо испушен џоинт жена со лице на фотомодел плаче свртена со лицето кон плочките на ѕидот Во мрачен тоалет кој мириса на тазе испафкан џоинт висок дебел маж испружен во еден агол ја држи својата глава меѓу рацете Жената полека го совладува трогателното липање и со неочекувано смирен глас започнува да го вербализира својот плач “Како ли ја промашив траекторијата, како ли треснав, удрив и се заглавив во оваа пукнатина каде нема ништо друго освен ти? Како ли дозволив да заглавам вака срамно и вака бесполезното да претам во место. И не знам што е полошо-сознанието дека уште малку ќе се скинам или срамот што дозволив јас - неспоредливата летачка да треснам во лошо испречена фасада.”
Мажот ја погледнува со жалење но таа е свртена со очите кон ѕидот и само го слуша неговото испрекинато и заканувачко мрморење “Престани те молам да мудруваш и дозволи да разговараме како возрасни. Врати се. Ме слушаш ли? Приземји се и погледни ме!”
“Те гледам, без гајле... те гледам… Знам дека лежиш со главата малку навалена кон левото рамо и дека си го чешаш носот додека поткашлуваш. Ги знам сите твои мимики и гестови, добро знам како го вдишуваш воздухот и лесно го препознавам ритамот на твоите нозе. Продолжи. Верувам добро си се потковал за дуелов. Продолжи да мавташ и да го повишуваш тонот, иако нема потреба од твојата театралност.”
“Госпоѓата Секогаш Совршено Смирена. Добро, ајде од почеток. Ајде...”
Жената со лице на фотомодел вкочането но сепак спокојно се свртува кон дебелиот маж “Мојата смиреност некогаш те восхитуваше, те смируваше, те опушташе. Ти беше тој кој со часови можеше да го набљудува мојот совршен паралелен профил и да воздивнува од спокојноста на моето строго, но сепак мило лице. Ама кај тебе се е многу лесно променливо, така беше нели, сега мојата искулираност те нервира. Сега од мене беснееш. Нема потреба од објаснувања, ако ме прашаш мене. Можеш слободно да заминеш некаде каде ќе те третираат како што милуваш”.
“Те молам да разговараме како нормални луѓе?”
“ Нормални? Што се тоа нормални луѓе?”
“Нормални луѓе се оние луѓе кои не зборуваат во стихови, луѓе кои јадат со прсти и се караат кој ТВ канал ќе го гледаат. Сакам бе, кога ќе си дојдам дома пијан да ми се дереш, да ме пцуеш. Тоа сакам. А не да слушаш по цел ден некоја мртовечка музика, да живееме од просо и стихови.”
“Па нели тоа ти беше восхитувачки, оригинално? Нели за тоа се ожени баш со мене, а не со некоја дактилографка? Нели паѓаше во несвест од мојата необичност, а моите стихови ти беа храна? Драг мој, овој концепт на живот е подеднакво твој колку и мој. А зошто, впрочем г-не Нормален тоа почнува да ти смета дури сега, по три години? Или сега имаш други уши кои ќе ги слушаат твоите неоригинални и милион пати слушнати финти. Твојот проблем е што ти мегаломански сакаш секогаш да бидеш во центарот на вниманието. Да ти се аплаудира константно, а ти да живееш на бис. Тебе ти е потребна публика, не нормалност.”
“Ме направи чудак, ме одвои од светот, ме лиши од деца, од семејство...”
“Да, ти ги скинав ланците. Не, ти сам си ги скина. Јас не сакав да биде така. Ти ми дозволи да те повлечам. Наместо ти да ме кренеш нагоре, дозволи да те повлечам во сосема друга димензија. Знаеш, јас те одбрав тебе оти проценив дека си ептен нормален. И мислев ти ќе ми покажеш како се станува дебела и здодевна... Знаеш, јас бев нормална некогаш, одамна, но сакав да бидам нешто поинакво од останатите и ненормално создавав ненормалности. Еден ден тие толку се намножија, што конечно ми станаа нормални. Затоа решив да направам нешто ненормално и се омажив за тебе. Мислев си врзав камен. За да се приземјам. Ама, ете, крилјата ми биле многу цврсти, можеле да кренат двајца.”
“Сега јас сум виновен што ти се криеш зад својата литература, мавташ со стихозбирките, продаваш медитативни рецепти за подобро варење храна. Литературата ти е само параван за избегнување на божјите и човечките должности, оружје пред нарцисоидноста и мрзеливоста, пред стравот да не ти се скрши нокт ако направиш јадење или дека убавиот газ ќе ти висне ако родиш дете.”
Убавото лице се искривува во навредена гримаса и таа со малку повисок тон му одговара на смешно легнатиот дебел маж “Ако некој овде мавта со моите стихозбирки, тоа си ти. Се китеше со нив, ме понудуваше на светот, ме продаваше. И очекуваше аплауз, восхит, коленичење пред мојата генијалност. Ти скокаше пред камерите додека се влечев по тебе како скината сенка. Се додека не продаде сe за да можеш сега да купуваш дребулии со кои ќе ги восхитуваш нимфоманките низ градот. А ако сакаш да бидам нормална, можам јас и тоа. Знам и јас да варам грав, можам и дете да ти родам. Ама не вреди да ти се покаже сe. Всушност за тебе отсекогаш беше резервирана поетесата, мислителката. Тебе, ако добро паметам, до вчера те ужаснуваше мирисот на манџа, повеќе сакаше џоинт?” Таа клекнува крај него и сосема тивко и бавно му ги истура сите грди премолчувани вистини “Знаеш, најпријатна состојба ми е кога глумам. Отсекогаш сакав да бидам актерка и во рацете на некој холивудски гангстер да се стопувам додека над нас паѓа the end. Наместо тоа, те добив тебе, балкански дркаџија со комплекс на нижа вредност, трговец со туѓи таленти. Ти мислиш дека јас секогаш сум во облаците и дека не ги забележувам твоите вродено сељачки манири? Ама ми се гади од простотилук, ми се гади од тебе!”
Тој ја гледа со запенети белки Сака да скокне и да ја изедначи со ѕидот но наместо тоа започнува да вреска ”Е сега претера! Знаеш дека ме губиш, па глумиш дека ме читаш, дека си страшен психолог. И да знаеш Лили не е првата со која те изневерувам.”
“Лили! Можам да ја замислам. Лили! Дебела, со куси нозе, фолк- имиџ и смисла за хумор многу слична на твојата. Интелектуалните муабети не и лежат, ама затоа е добра за орал, анал… Се надевам со неа ќе ги немаш оние проблеми, дека со неа ќе можеш да се предадеш, да свршиш. Сакаш дете, но зошто не пробаш да го направиш?” Се приближува до него и со цинична насмевка му се загледува в очи Тој бесно ја оттурнува Го дофаќа со дланки згрчени нејзиниот грклан Таа не трепнувајќи го гледа неговото замрачено лице
“Немој за тоа, немој. Ти, ти си секогаш толку резервирана, ладна љубовница, неперверзна и стерилна жена....”
“Нормална.”
Тој знае дека трпението го нема Решава да го напушти овој тесен смрдлив рај и да стави крај на едно долго измачување “Сега одам, а ти размисли.”
“За тебе да размислувам? Не се преценувај”
Тој излегува Таа започнува да плаче Знае дека нејзината смисла за живот засекогаш ја напушта Знае дека утре ќе ја нема
Мажот ја погледнува со жалење но таа е свртена со очите кон ѕидот и само го слуша неговото испрекинато и заканувачко мрморење “Престани те молам да мудруваш и дозволи да разговараме како возрасни. Врати се. Ме слушаш ли? Приземји се и погледни ме!”
“Те гледам, без гајле... те гледам… Знам дека лежиш со главата малку навалена кон левото рамо и дека си го чешаш носот додека поткашлуваш. Ги знам сите твои мимики и гестови, добро знам како го вдишуваш воздухот и лесно го препознавам ритамот на твоите нозе. Продолжи. Верувам добро си се потковал за дуелов. Продолжи да мавташ и да го повишуваш тонот, иако нема потреба од твојата театралност.”
“Госпоѓата Секогаш Совршено Смирена. Добро, ајде од почеток. Ајде...”
Жената со лице на фотомодел вкочането но сепак спокојно се свртува кон дебелиот маж “Мојата смиреност некогаш те восхитуваше, те смируваше, те опушташе. Ти беше тој кој со часови можеше да го набљудува мојот совршен паралелен профил и да воздивнува од спокојноста на моето строго, но сепак мило лице. Ама кај тебе се е многу лесно променливо, така беше нели, сега мојата искулираност те нервира. Сега од мене беснееш. Нема потреба од објаснувања, ако ме прашаш мене. Можеш слободно да заминеш некаде каде ќе те третираат како што милуваш”.
“Те молам да разговараме како нормални луѓе?”
“ Нормални? Што се тоа нормални луѓе?”
“Нормални луѓе се оние луѓе кои не зборуваат во стихови, луѓе кои јадат со прсти и се караат кој ТВ канал ќе го гледаат. Сакам бе, кога ќе си дојдам дома пијан да ми се дереш, да ме пцуеш. Тоа сакам. А не да слушаш по цел ден некоја мртовечка музика, да живееме од просо и стихови.”
“Па нели тоа ти беше восхитувачки, оригинално? Нели за тоа се ожени баш со мене, а не со некоја дактилографка? Нели паѓаше во несвест од мојата необичност, а моите стихови ти беа храна? Драг мој, овој концепт на живот е подеднакво твој колку и мој. А зошто, впрочем г-не Нормален тоа почнува да ти смета дури сега, по три години? Или сега имаш други уши кои ќе ги слушаат твоите неоригинални и милион пати слушнати финти. Твојот проблем е што ти мегаломански сакаш секогаш да бидеш во центарот на вниманието. Да ти се аплаудира константно, а ти да живееш на бис. Тебе ти е потребна публика, не нормалност.”
“Ме направи чудак, ме одвои од светот, ме лиши од деца, од семејство...”
“Да, ти ги скинав ланците. Не, ти сам си ги скина. Јас не сакав да биде така. Ти ми дозволи да те повлечам. Наместо ти да ме кренеш нагоре, дозволи да те повлечам во сосема друга димензија. Знаеш, јас те одбрав тебе оти проценив дека си ептен нормален. И мислев ти ќе ми покажеш како се станува дебела и здодевна... Знаеш, јас бев нормална некогаш, одамна, но сакав да бидам нешто поинакво од останатите и ненормално создавав ненормалности. Еден ден тие толку се намножија, што конечно ми станаа нормални. Затоа решив да направам нешто ненормално и се омажив за тебе. Мислев си врзав камен. За да се приземјам. Ама, ете, крилјата ми биле многу цврсти, можеле да кренат двајца.”
“Сега јас сум виновен што ти се криеш зад својата литература, мавташ со стихозбирките, продаваш медитативни рецепти за подобро варење храна. Литературата ти е само параван за избегнување на божјите и човечките должности, оружје пред нарцисоидноста и мрзеливоста, пред стравот да не ти се скрши нокт ако направиш јадење или дека убавиот газ ќе ти висне ако родиш дете.”
Убавото лице се искривува во навредена гримаса и таа со малку повисок тон му одговара на смешно легнатиот дебел маж “Ако некој овде мавта со моите стихозбирки, тоа си ти. Се китеше со нив, ме понудуваше на светот, ме продаваше. И очекуваше аплауз, восхит, коленичење пред мојата генијалност. Ти скокаше пред камерите додека се влечев по тебе како скината сенка. Се додека не продаде сe за да можеш сега да купуваш дребулии со кои ќе ги восхитуваш нимфоманките низ градот. А ако сакаш да бидам нормална, можам јас и тоа. Знам и јас да варам грав, можам и дете да ти родам. Ама не вреди да ти се покаже сe. Всушност за тебе отсекогаш беше резервирана поетесата, мислителката. Тебе, ако добро паметам, до вчера те ужаснуваше мирисот на манџа, повеќе сакаше џоинт?” Таа клекнува крај него и сосема тивко и бавно му ги истура сите грди премолчувани вистини “Знаеш, најпријатна состојба ми е кога глумам. Отсекогаш сакав да бидам актерка и во рацете на некој холивудски гангстер да се стопувам додека над нас паѓа the end. Наместо тоа, те добив тебе, балкански дркаџија со комплекс на нижа вредност, трговец со туѓи таленти. Ти мислиш дека јас секогаш сум во облаците и дека не ги забележувам твоите вродено сељачки манири? Ама ми се гади од простотилук, ми се гади од тебе!”
Тој ја гледа со запенети белки Сака да скокне и да ја изедначи со ѕидот но наместо тоа започнува да вреска ”Е сега претера! Знаеш дека ме губиш, па глумиш дека ме читаш, дека си страшен психолог. И да знаеш Лили не е првата со која те изневерувам.”
“Лили! Можам да ја замислам. Лили! Дебела, со куси нозе, фолк- имиџ и смисла за хумор многу слична на твојата. Интелектуалните муабети не и лежат, ама затоа е добра за орал, анал… Се надевам со неа ќе ги немаш оние проблеми, дека со неа ќе можеш да се предадеш, да свршиш. Сакаш дете, но зошто не пробаш да го направиш?” Се приближува до него и со цинична насмевка му се загледува в очи Тој бесно ја оттурнува Го дофаќа со дланки згрчени нејзиниот грклан Таа не трепнувајќи го гледа неговото замрачено лице
“Немој за тоа, немој. Ти, ти си секогаш толку резервирана, ладна љубовница, неперверзна и стерилна жена....”
“Нормална.”
Тој знае дека трпението го нема Решава да го напушти овој тесен смрдлив рај и да стави крај на едно долго измачување “Сега одам, а ти размисли.”
“За тебе да размислувам? Не се преценувај”
Тој излегува Таа започнува да плаче Знае дека нејзината смисла за живот засекогаш ја напушта Знае дека утре ќе ја нема
No comments:
Post a Comment